Pierwsze czytanie mszalne, które pochodzi z Dziejów Apostolskich, ukazuje życie pierwszej jerozolimskiej wspólnoty chrześcijańskiej. Pełnione w niej dzieła miłosierdzia opierały się na dwóch filarach. Pierwszy – to wrażliwa solidarność jako owoc tego, że jeden duch i jedno serce ożywiały wszystkich wyznawców. Drugi – to niezłomne świadczenie o zmartwychwstaniu Jezusa, które stanowiąc korzeń dobroczynności, nadawało jej właściwy kierunek i sens. To potwierdza, że istnieją dwa zasadnicze wymiary chrześcijańskiego miłosierdzia: horyzontalny, czyli poziomy, który kieruje nasz wzrok ku bliźnim i wychodzi naprzeciw ich potrzebom, oraz wertykalny, czyli pionowy, w którym znajduje wyraz naśladowanie miłosiernego Boga. Miłosierdzie układa się więc w kształt Krzyża, w którym objawiło się najpełniej dla dobra całej ludzkości i każdego człowieka. Okazywaniu miłosierdzia i przyjmowaniu go powinny towarzyszyć słowa psalmisty: „Dziękujcie Panu, bo jest miłosierny”.
Św. Jan Apostoł podkreśla spójność przyjęcia prawdy o Bogu, który objawił siebie w Jezusie Mesjaszu, z wypełnianiem Jego przykazań. Dwa wysuwają się na pierwszy plan: przykazanie miłości Boga i bliźniego. Ich wypełnianie nie jest ciężkie wówczas, gdy wypływa z mocnej i głębokiej wiary, która przezwycięża przeciwności tego świata. Trzon drugiego czytania stanowi retoryczne pytanie: „A któż zwycięża świat, jeśli nie ten, kto wierzy, że Jezus jest Synem Bożym?”. Tam, gdzie chrześcijaństwo słabnie, przyczynę uwiądu stanowi słabość wiary w Jezusa jako Syna Bożego, a tym samym również wiary w bogactwo wewnętrznego życia Boga, który jest Ojcem i Synem, i Duchem Świętym. Dzieła miłosierdzia i dobroczynność zyskują solidny i trwały fundament wtedy, gdy pochodzą z wiary w Zmartwychwstałego, który pokonał zło i otworzył bezgraniczne horyzonty dobra.
Pierwsze słowa zmartwychwstałego Pana wypowiedziane do wylęknionych uczniów brzmiały: „Pokój wam!”.
Zamknęli się przed tymi Żydami, swoimi rodakami, którzy nie tylko nie dali posłuchu Ewangelii, lecz także bardzo wrogo obeszli się z Jezusem. Jego uczniowie, chcąc ocalić swoje życie, zapomnieli o nauczaniu i cudach, które widzieli. Ukazanie się Zmartwychwstałego to kolejny, bodaj najważniejszy, przejaw Jego miłosierdzia. Znamienne, że znalazło wyraz w darze udzielania przebaczenia: „Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane”. Ukazując się swoim uczniom, Jezus przebacza im wszystko, czego się dopuścili podczas Jego męki i śmierci. Otrzymawszy przebaczenie, przechodzą od sytuacji zalęknionych uczniów do mężnych wyznawców. Jeden z nich, Tomasz, nieobecny tego dnia, też nie został pozostawiony samemu sobie. Wyraziwszy szczerze swoje zwątpienie, po ośmiu dniach także on doznał miłosierdzia, które przywiodło go do wyznania wiary: „Pan mój i Bóg mój!”. To proste wyznanie wiary jest szczególnie cenne w ustach chrześcijan, którzy – inaczej niż Tomasz – nie widzieli, a uwierzyli.
za Ksiądz profesor Waldemar Chrostowski/niedziela.pl