1. Adwent tegoroczny zbliża się do swego kresu, jakim jest bliska już uroczystość Bożego Narodzenia, trwała i dynamiczna pamiątka pierwszego przyjścia Chrystusa, kiedy to On „narodził się z Maryi Dziewicy i stał się człowiekiem”. Cały więc adwent to czas szczególnie maryjny (roraty i siódma świeca symboliczna na ołtarzu!). Dziś jednak Kościół skupia naszą uwagę na Bogarodzicy w sposób szczególny. Mianowicie ukazuje w Niej nie tylko kres pierwszego dziejowego adwentu, wypełnienie oczekiwania Mesjasza przez Lud Boży Starego Przymierza, lecz coś więcej. Nie tylko wskrzesza wspomnienie o minionych faktach. Drugi bowiem adwent – ten nasz w Kościele – trwa nadal, zmierzając do Drugiego Przyjścia Chrystusa, do paruzji. A w tym naszym wciąż aktualnym adwencie, w tej niepowtarzalnej szansie życiowej, która wymaga od nas świadomej decyzji, postać Maryi jest szczególnie doniosła: to – jak mówi Sobór – „znak pewnej nadziei i pociechy” (KK 68).