Żyły w północnej Afryce w II wieku. Pochodząca z patrycjuszowskiej rodziny Perpetua w tajemnicy przed ojcem poganinem przyjęła wiarę chrześcijańską i przekonała do niej swego brata Saturusa oraz niewolników: Felicytę, Rewokatusa, Sekundulusa i Saturninusa. Obie z Felicytą były młodymi mężatkami. Wszyscy zostali oskarżeni o wyznawanie chrześcijaństwa, uwięzieni i wysłani do stolicy prowincji, Kartaginy (dziś w Tunezji). W czasie aresztowania Perpetua i Felicyta były jeszcze katechumenkami, dopiero w więzieniu otrzymały chrzest.
Perpetua miała malutkiego synka, którego przynoszono jej do karmienia, a będąca w ósmym miesiącu ciąży Felicyta po ciężkim porodzie powiła dziewczynkę, którą zaadoptował jeden z chrześcijan. Zachował się pamiętnik pisany w więzieniu przez św. Perpetuę oraz relacja naocznego świadka ich męczeństwa. Mimo próśb ojca, który odwiedzał Perpetuę w więzieniu, nie wyrzekła się wiary. Po krótkim procesie skazano ją, jej brata i jej niewolników na rozszarpanie przez dzikie zwierzęta które wypuszczone na arenę nie okazały się zbyt drapieżne – poraniły tylko dotkliwie obie kobiety i trzech mężczyzn. (Secundulus zmarł w więzieniu). Gladiatorzy dobili więc wszystkich mieczami. Imiona świętych bohaterek wiary Perpetuy i Felicyty przypomina I Modlitwa Eucharystyczna.