Święty Alfons urodził się 27 września 1696 r. w Marinelli k. Neapolu w 1696 r., zm. 1 sierpnia 1787 w Pagani koło Neapolu W 16. roku życia uzyskał doktorat z prawa i rozpoczął karierę adwokacką. Porzucił ją jednak i poświęcił się służbie Bożej. W 1726 r. przyjął święcenia kapłańskie. W 1732 r. założył Zgromadzenie Najświętszego Odkupiciela (redemptorystów). W 1762 r. papież Klemens XIII mianował Alfonsa biskupem ordynariuszem w miasteczku Santa Agata dei Goti. Wrócił jednak do Zgromadzenia Redemptorystów. Alfons Liguori zmarł 1 sierpnia 1787 r. w wieku 91 lat. W swojej pracy duszpasterskiej św. Alfons prowadził dzieła misji i rekolekcji, których wygłosił ponad 500.
Przedmiotem jego kazań często było rozważanie tajemnicy Wcielenia i męki Pana. Był jednym z najwybitniejszych teologów swoich czasów. Do jego najbardziej znanych dzieł należą: „Teologia moralna”, „Prawdy wieczne”, „Wysławianie Maryi”, „Umiłowanie Jezusa Chrystusa w życiu codziennym”, „Nawiedzenie Najświętszego Sakramentu i Najświętszej Maryi Panny”. Dzieła św. Alfonsa obejmują teologię dogmatyczną, moralną i ascetyczną.
26 kwietnia 1950 r. papież Pius XII ogłosił św. Alfonsa patronem spowiedników i profesorów teologii moralnej. Nauczanie duchowe św. Alfonsa zdominowało życie chrześcijańskie Włoch w XVIII wieku, ale również w naszych czasach wielu ludzi sięga do jego dzieł. Pośród form modlitwy św. Alfons gorąco zalecał nawiedzanie Najświętszego Sakramentu czy – jak powiedzielibyśmy dzisiaj – adorację, krótką lub dłuższą, indywidualną lub wspólnotową, Jezusa Eucharystycznego.
W jednej ze swoich katechez Benedykt XVI ukazał św. Alfonsa jako nauczyciela ufnej modlitwy i podkreślił, że jego nauczanie jest wyjątkowo cenne i pełne duchowej inspiracji.