Modlimy się bardzo często o życie wieczne dla naszych zmarłych. Pewnie i sobie życzymy tego wiecznego życia po śmierci. Jednak tak do końca nie rozumiem tego wezwania, bo nie umiem sobie wyobrazić życia wiecznego. Czy ono różni się tylko wymiarem czasu od życia na ziemi i niczym innym? Gdyby chodziło tylko o to, żebyśmy żyli nie kilkadziesiąt lat, ale wiecznie, to równie dobrze moglibyśmy sobie życzyć piekła, bo z tego, co wiem, piekło też trwa wiecznie. Czy mógłby Ksiądz napisać, czym dla Księdza jest życie wieczne i jak można dążyć do udziału w nim?
W naszych modlitwach często używamy pewnych skrótów. Kiedy prosimy o coś Matkę Bożą, to wiemy, że Ona sama nie realizuje tej prośby, ale wstawia się do Jezusa, który ma moc dokonywania cudów, uzdrawiania i spełniania naszych próśb. Podobnym skrótem jest modlitwa o życie wieczne. Bardzo dziękuję za to pytanie, bo zmusza ono do zastanowienia się nad tym, o co się tak właściwie modlimy, prosząc o życie wieczne. Zgadzam się, że nie modlimy się tylko o to, byśmy żyli bez końca. Rzeczywiście, w takim znaczeniu życie wieczne jest też w piekle. Wierzymy w istnienie piekła i – mimo różnych koncepcji teologicznych na jego temat – Kościół wyznaje, że piekło jest wieczne, a więc i życie w nim jest wieczne. Życie w piekle jest jednak wiecznym cierpieniem i męką i chyba nikt z nas nie pragnie takiego życia. Nie wyobrażamy sobie też, aby życie wieczne było zwykłym przedłużeniem życia ziemskiego. Byłoby to pewnie poważną udręką, gdybyśmy musieli na wieki znosić swoje słabości, choroby, na wieki pracować i zmagać się ze swoimi i cudzymi grzechami. Wszyscy pragniemy szczęścia – i to nie na chwilę, nie takiego, które przemija, ale takiego, które daje nam radość i poczucie spełnienia na wieki. A takie życie jest w Bogu i może dać go tylko Bóg. Byłoby więc o wiele precyzyjniej, gdybyśmy modlili się o życie Boże w nas, bo życie wieczne jest po prostu życiem Bożym. Jeśli dobrze to zrozumiem, to będę wiedział, co mam czynić, aby osiągnąć życie wieczne. Mam żyć z Bogiem i według Bożej woli – to jest warunek życia wiecznego. Ono jest tam, gdzie jest Bóg. Jeśli we mnie nie ma Boga, to nie ma we mnie życia wiecznego, rozumianego jako szczęście i spełnienie na wieki.
Św. Tomasz z Akwinu nauczał, że wiara jest już początkiem życia wiecznego. Życie wieczne nie zacznie się dopiero po śmierci, ono zaczyna się już w momencie chrztu św., kiedy stajemy się dziećmi Bożymi i otrzymujemy dar Bożego życia. To Boże życie rozwijamy potem przez żywą wiarę, przez modlitwę, komunię z Bogiem, przez ewangeliczne życie. Są to wprawdzie tylko zapowiedzi życia wiecznego, ale one wprowadzają nas do pełni życia w Bogu, które osiągniemy dopiero po naszej śmierci.
Zaproszono mnie kiedyś do szpitala na rozmowę z umierającym człowiekiem. Właściwie chciała tego rodzina, a nie sam chory. Okazało się bowiem, że człowiek ten przez całe życie odrzucał Boga, nie modlił się, nie przyjmował sakramentów, do tego śmiał się z Kościoła, kapłanów, z ludzi wierzących. Z tej rozmowy zapamiętałem szokujące wyznanie: „Dopiero teraz czuję, że śmierć nie musi być końcem, że może być jeszcze «coś» po śmierci, ale ja na to «coś» nie zasłużyłem, bo odrzucałem Boga. Bez względu na to, jaki On jest, dziś, u progu śmierci, czuję, że tylko Bóg może nam dać to inne życie. Wiem, że mógłbym Go nawet teraz prosić o to życie, ale już nie umiem, bo tyle czasu Go lekceważyłem i teraz brakuje mi odwagi, a może pokory, żeby Go prosić o przebaczenie i o to inne życie”.
Zapamiętajmy więc, że życie wieczne to życie Boga w nas i że zaczyna się ono już tu, na ziemi, kiedy przez wiarę żyjemy z Bogiem i po Bożemu.
za Ks. Andrzej Przybylski